İnsan hayatının anlamıdır, Sevgi. Yer, kişi, zaman, yaş en ufacık bir farklılık dahi gözetmeden herkes için geçerli evrensel bir iletişim yoludur. İnsanı hem kendine hem de diğerlerine yaklaştıran ve arada şeffaf bir bağ yaratan mucize bir duygudur.

İnsanın sevme ve sevilme duygusu varoluşsal, genetik bir eğilimdir. Beynin nörofizyolojik bir ihtiyacıdır. Her çocuk, insan doğduğu andan itibaren olduğu haliyle sevme ve sevilme ihtiyacı duyar ve olduğu haliyle koşulsuz sevilmelidir de. Beynin sevgi ile ilgili bölümü çocukluğun ilk dört yılında gelişir. Çocuk yeterince sevgi görürse beyinde büyüme hormonları harekete geçer ve gelişimini sürdürür. Continue Reading

Aslında yaşadığımız olaylar büyük ya da küçük değil. Onlara o anlamı bizler yüklüyoruz. Yaşadığımız tüm olaylar, karşılaştığımız herkes bizim onlara yüklediğimiz anlam kadarlar.

Yaşadıklarımızı abartan da biziz, küçülten de. Büyüteç, mercek bizim elimizde! Her şey, herkes bizim yüklediğimiz kadar anlamlı, bizim verdiğimiz değer kadar değerli, bizim görmek istediğimiz kadar güzel. Continue Reading

Hayatımızda duygu yoğunluğumuzun pik yaptığı dönemlerimiz olabilir. Tüm duyguların içinde bulunduğu beynimizdeki o kontrol odasında bir kaos çıkabilir bazen. Endişe bir taraftan konuşur, korku bir taraftan, derken neşe araya girmeye çalışır, hop geri kapı dışarı edilir filan.. Olabilir yani böyle dönemler. Tam ben de beynimdeki o kontrol odasının karmakarışık olduğu, her kafadan bir sesin çıktığı ve hiç birinin kesinlikle birbirini dinlemediği böyle bir durumda “Bunu napsam da çözsem?” derken Guatemala endişe bebekleriyle karşılaştım. Aslında duymuştum daha önce de ama işte hayat böyle, bazen tam zamanında karşılaşmak gerekiyor gerçekten anlayabilmek için. Continue Reading

Yoğun duygular hissettiğimiz zamanlar neden böyle olduğumuzu anlamaya ve bu durumu çözümlemeye çalışırız. Bu mutsuzluk, kaygı, aşk, stres, heyecan dahil tüm duygular için geçerli bir durumdur. Oysa bunlar çözümlenebilecek “sorunlar” değildir. Bunlar sadece duygudur. Zihnimizde ve bedenimizde olan şeyi yansıtırlar. Bu yüzden çözümlenemez, yalnızca hissedilirler.

Duygularımızı hissedip, varlıklarını kabul ettiğimizde, onlardan kurtulma isteğimizden vazgeçtiğimizde doğal olarak ortadan kalkarlar. Aynı sabahları dağılan sis gibi.. Continue Reading

Duygusal olarak bir kez sendelememiz diğerlerinin de ortaya çıkmasına neden olur ve aynı zamanda ağrı ya da acı olarak bedenimizde de kendilerini gösterirler. Tüm bunlar düşünce, davranış ve duyguları tetikler. Bir araya geldiklerinde ufacık bir duygusal sarsıntıyı bile bir fırtınaya dönüştürebilirler.

Zamanla oluşan olumsuz düşünceler, olumsuz ruhsal durumlar paniğe kapılmamızı kolaylaştırır. Bu tetiklemeler o kadar ufaktır ki farkına bile varamazsınız. Daha da kötüsü, olumsuz düşünceler çoğu kez yanıtlanması gereken acımasız sorular şeklinde ortaya çıkar. Başınızın etini yerler. Ruhunuzu yıpratırlar. Hemen bir yanıt isterler. “Neden böyle mutsuzum? Bugün neyim var benim? Nerede yanlış yaptım? Bunun sonu nereye varacak?” Continue Reading

Her ayın 1’inde aynı şeyi düşünürüm. “Yeni bir başlangıç. Bu ay güzel geçecek.”  İnsan hayatında ne yaşarsa yaşasın, ne kadar umutsuz olursa olsun hep tutunacak yeni bir şey arar. Oturup kaldığı o yerden onu kaldıracak, kalkabilmesi için bir neden. Ufak bir cesaret… İçsel motivasyonumuz için yaparız bunu. Çünkü hepimizin bir ışığa, bir umuda ihtiyacı var… Hepimizin sevmeye, sevilmeye, farkedilmeye, şefkate, heyecanlanmaya, hissetmeye ihtiyacı var. İçimize baharın gelmesine ihtiyacımız var. Yenilenmek, tazelenmek, dallarımızda çiçekler açması hepimizin hakkı, hepimizin isteği…

“Korkmaktan korkma! Ödün bile kopsun. Sonra kapa gözünü. Bas karanlığına. Belki biri taş döşemiştir kim bilir?”

İlk defa bir şarkıda duymuştum bu cümleyi.

-Korkmaktan korkma mı? Nasıl yani, korkmak kötü bir şey değil miydi?

Biz küçükken, oyun oynarken hep ne kadar korkusuz olduğumuzu söylerdik. Ben aslandan bile korkmazdım mesela. Annemle babam da hep “Benim kızım hiçbir şeyden korkmaz.” derlerdi. Ben bunca yıl hiçbir şeyden korkmam diye gezindim. Hani korku kötü bir şeydi?  Continue Reading

Son zamanlarda ne çok kullandığım bir cümle;  “Yapmam gerek ama içimden gelmiyor!” Kendimde bunu farkettikten sonra bir şey daha dikkatimi çekti; çevremden bu cümleyi ne kadar çok duyduğum!

Bir şeyi yaparken içten gelmesi konusundaki düşüncelerimden bahsetmiştim önceki yazılarımda. Kısaca değinecek olursam; bazı zamanlar yapmamız gereken şey her ne ise yapmak istemeyiz, içimizden gelmez ve gerçekten güzel yapamayız, işkenceye döner o bizim için. Tam bir eziyet. O yüzden öyle zamanlarda durup biraz dinlenmek gerektiğini düşünürüm ben. Biraz izin vermek gerek derim. Continue Reading

İnsanız. Anlaşılamadığımızı, anlatamadığımızı düşündüğümüz, eksik hissettiğimiz anlarımızda yükseltiveririz sesimizi. Daha yüksek anlatmaya çalışırız. Ne yapacağımızı bilmeden eller, kollar, vücut girer işin içerisine. Sanki daha yüksek anlatırsak anlaşılacakmış gibi. Oysa sözlerini anlamadığımız ya da dinlemek istemediğimiz bir müziğin sesini ne kadar açarsak açalım bu anlamamızı kolaylaştırmayacaktır. Hatta tam tersi rahatsız olacak, iyice soğuyacak, bir daha dinlemek istemeyeceğizdir. İşte bazen en güzel tepki sessiz çığlıktır. Karşıdaki duymaz, anlamaz sanırız ama asıl o zaman gerçekten duyar ve gerçekten görür. Continue Reading

20’li yaşlar büyülü bir dönem. Bunalımın, arayışın, kendini keşfetmenin ve hatta kendini bulmanın barındığı, kişilik hamurunun şeklinin iyice oturduğu artık detaylara geçildiği, hayata daha gerçekçi bakılmaya başlanılan bir dönem. Önceden insanlar yaşam şartları dolayısıyla hem iş hem aile kurmak bakımından hayata daha erken atılırlarmış. Fakat şu an böyle bir durum söz konusu değil. Önceden 20’li yaşlar iş,aile kurma yaşı olarak görülürken şimdilerde bu algı yerini gezip tozma, eğlenme, özgürlük, yaşayabileceklerini yaşama gibi düşüncelere bırakmış durumda. Her şey zamana fazlaca Continue Reading