Oluyor bazen öyle.
Bir karamsarlık çöküyor içine. Umutsuzluk sarıyor benliğini.
Vücudun ağırlaşıyor. Omuzların çöküyor. Sanki birisi almış eline kalbini de sıkıp sıkıp bırakıyor.
Yanakların, dudakların hatta gözlerin yerçekimine karşı koyamıyor sanki aşağıya doğru sarkmış.
Bi ağlasam diyosun. Ağlasam da atsam şu hissi. Ama ağlama hissin bile yok. Gözyaşların bile akmak istemiyor.
Kapkaranlık her yerin.
Bi can sıkıntısı gelmiş oturmuş böyle tam da ciğerlerinin üzerine.
Tam kapı eşiğinde.
Ölümle yaşamın tam arasında.
Hüzün ve mutluluğun; umut ve umutsuzluğun, gülümsemeyle gözyaşının.
Daha önce hiç duymadığım bir ses.
Hepimiz dilek tutmaya bayılıyoruz. Dileğimizin gerçekleşeceğine dair inancımızı artırmak için türlü türlü şeyler bile üretmişiz. Ağaç dallarına kumaşlar bağlıyoruz mesela. Mum dikiyoruz. Aynı isimden iki kişiye denk gelince aralarına giriyoruz. Ya da balonlar uçuruyoruz, yıldız kaymasını bekliyoruz. Bir de dilek havuzları var tabiii.
Peki biz tüm bunlara neden ihtiyaç duymuşuz ki? Cevap: Korku.!
Annem hep der ki: “Her birimiz birer deniziz,akarsuyuz. Her birimizin hayatı akıp giden bir su kütlesi. Dalgalarını da, gel gitlerini de, taşlarını da, akıp giderken üzerine düşen yapraklarını da her şeyi kabul ederek yaşamalısın. Yoksa boğulur gibi perişan bir halde varırsın gideceğin yere. Sürüklenmiş olursun, yorgun olursun. Oysa öyle yapmak yerine geçtiğin her yolun tadını çıkar. Endişelenme. Yolunu zaten bulursun. ”
Hayatımızın dalgalarını ve gelgitlerini biz yaratmayız ama onlara göre kulaç atıp dans edebilmeyi becerebiliriz.
Herkesin ki gibi bizim hayatımızın da inişleri ve çıkışları var. Bunları reddetmek sadece güçlü bir dalgayla sürüklenmemize neden olur.
Asıl ustalık dalgayı, doğru anı hissetmek ve geç olmadan ona göre davranmak..
Doğum günleri bir çok insan için çok özel. Herkesin kendince bir sebebi var elbette. Kimisi hatırlanmak der, kimisi hediye almak,sürprizler; kimisi kendine ait hissettiği tek günün o olduğunu söyler, kimisi ise sebepsizce, hiç düşünmeden doğum günü işte o yüzden der.. 🙂 Birisine diğerinden daha mantıklı diyemezsin ya da daha doğru. Hepsi doğrudur, hepsi mantıklı, hepsi gerçek..
Bana sorarsanız ben de şöyle bir algı var.
Bugün doğum günün, senin günün.! Mutlu olmalısın.! Bugün etrafındaki herkese daha dikkatli bak.! Herkes sana gülümseyecek, herkes iyi dilekler sunacak. Kimisi samimi, içten; kimisi uzak ve soğuk ama hepsi gülümseyecek sana. Hiç beklemediğin insanlardan mesajlar göreceksin. Hepsiyle ‘başka’ bir bağ kuracaksın bugün. Emin ol bir çok insan sana daha ılımlı, daha sempatik, daha tatlı gelecek.
Her mevsimin bir ruhu var. Ve her mevsim ruhunu yaşantılara aktarıyor aslında. Kışları soğuk, ilkbaharda canlı, yazları sıcacık, sonbaharda ise hüzünlü oluveriyor insanlar.
Yıllar önce bir yerde okumuştum; insanlar doğdukları mevsimi severlermiş. O mevsimin özelliklerini alır, öyle bakarlarmış hayata..
Bu mevsimde doğduğumdan mıdır bilmem ama ben en çok sonbaharı severim. Tüm renklerin birarada oluşunu, ağaçların görüntüsünü, yerlere düşen yaprakların sesini severim..