Tam kapı eşiğinde.

Ölümle yaşamın tam arasında.

Hüzün ve mutluluğun;

Umut ve umutsuzluğun,

Gülümsemeyle gözyaşının.

Daha önce hiç duymadığım bir ses.

Bugüne dek dinlemediğim kadar güzel bir melodi..

Kulaklarımı sağır edercesine yüksek ama bir o kadar da sessiz.

Etrafımdaki tüm sesleri bastıracak kadar güçlü.

Hiç bir enstrümandan çıkamayacak kadar güzel bir tını.

Sanki 9. Nota.

Öyle bir ses ki bu

Vücudumun tüm kimyasını bir anda altüst edebilen,

Dengemi yerle bir eden.

Öyle bir ses.

Duyuyorum ama dışardan değil. Sanki kulaklarım içeride.

Derinden gelen. En içimden. Özümden.

Kalbimin Sesi bu.

Dedim ya

Daha önce hiç duymadığım bir ses.

Bir bakışla, bir anda beni olduğum yere çakılı bırakan.

İşte o an inandım zamanın göreceliğine.

Belki sadece bir saniye..

O kadar uzun geldi ki o süre.

Önce durdu kalbim

Sonra ağzımda attı şiddetle.

Midem.. Kasıldı kasıldı, küçücük kaldı sanki.

Sanki her şey tersineydi..

Yere basmıyordum ki, havadaydım.

Nefes aldım. Ama sanki ciğerlerime hiç gitmedi o nefes.

Gözlerimi kırptığım o saniyenin binde biri olan süre,

Hiç geçmedi..

Bir an önce gözlerimi açıp bakmak istedim,

Kalbimin attığı yere.

Zaman dahil her şey durdu.

Ben..

Ben o an hep öyle kalayım istedim

Tam kapı eşiğinde.